برگ های عَشَقه

والعصر

إن الانسان لفی خسر

انسان پیوسته در حال خسران است، خسرانی که خداوند آن را سد کننده راه سعادت می داند(حرام) و یا آن را کم کننده سرعت رشد انسان می داند(مکروه) .

إلا الذین آمنوا و عملوا الصّالحات و تواصوا بالحقّ و تواصوا بالصّبر

مگر این که جلوی این خسران را با کاری بگیرد که خداوند آن را برای سعادت ما ضروری می داند (واجب)  و یا به رشد ما کمک می کند(مستحب).

بنابراین چه معنایی دارد که بگوییم ،کاری وجود دارد که خداوند نسبت به آن بی طرف است؟(مباح یا اباحه خاصه)

انسان یا درحال رشد است یا در حال سقوط ، حالت سکون ندارد. این واقعیت تکوین است و تشریع هم بر اساس تکوین است.